Historia rasy

Rasa ta wywodzi się od średniowiecznych wyspecjalizowanych w polowaniu na ptactwo, tzw. psów oysel. Uważa się, że powstała w wyniku skrzyżowania wyżłów długowłosych z seterami, pointerami i przedstawicielami różnych odmian spanieli. Jest to najmniejsza z ras psów należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów kontynentalnych. Zaklasyfikowana jest do podsekcji psów w typie spaniela. W 1912 r. powołano stowarzyszenie małych psów myśliwskich z Munster. W 1921 r. dr Friedrich Jungklaus sporządził wzorzec rasy. Mały Munsterlander przybył do Francji pod koniec lat 60-tych XX wieku i obecnie cieszy się większą popularnością niż jego krewniak - Duży Munsterlander.

Wygląd

Mały Munsterlander to pies średniej wielkości (psy od 52 do 56 cm, suki od 50 do 54 cm) o mocnej budowie i wydłużonej sylwetce. Ma zwarty grzbiet, krótkie, szerokie i umięśnione lędźwie. Klatka piersiowa jest głęboka, czaszka płaska, przełom czołowo-nosowy słabo zaznaczony, nos brązowy. Oczy średniej wielkości mają kolor ciemnobrązowy. Uszy są szerokie, wysoko osadzone, dobrze przylegające do głowy, u dołu zaokrąglone. Ogon średniej długości, w spoczynku zwisa, a gdy pies jest aktywny, bywa noszony poziomo.

Charakter

Na polowaniu u małego munsterlandera bierze instynkt drapieżnika. Pies ten bardzo żywo reaguje na zwierzynę i naprawdę nie zna uczucia strachu. Pracuje niezmordowanie i z wyjątkowym zapałem. W domu zachowuje się w sposób bardzo zrównoważony, jest grzeczny i przyjazny dla wszystkich, również w stosunku do dzieci. To doskonały pies do towarzystwa. Psa tej rasy cechuje inteligencja, co w znacznym stopniu ułatwia jego układanie, chociaż należy je prowadzić nieco bardziej stanowczo niż w przypadku dużego munsterlandera. Bardzo łatwo się go socjalizuje.

Umiejętności

Małe munsterlandery to wyżły z dużą skłonnością do stójki i przyjaznym charakterze. Lista jego specjalności jest imponująca. Bez żadnych kompleksów może stawać w polu w szranki z większymi kuzynami. Wprawdzie nie kryje go tak szeroko jak inne wyżły, ale robi to w sposób systematyczny i wytrwały oraz nie opuszcza śródpolnych zakrzaczeń ani remiz. Większość munsterlanderów bez problemu zastyga przed zwierzyną, a podczas wypychania potrafi ją krótko pogonić. Psy te uwielbiają też wodę i chętnie rewirują szuwary. Istotną rolę odgrywa także        u tych czworonogów chęć aportu. Jeśli w młodym wieku nie zaniedbamy rozwijania tej skłonności, ,,Munster” z ogromną radością będzie przynosił wszystko, co mu się nawinie pod kufę. Wato również wymienić łagodny charakter tego wyżła oraz duże przywiązanie do właściciela. Zazwyczaj nie wymaga radykalnych metod szkoleniowych, a jego posiadacze podkreślają skłonność do niewymuszonej komunikacji z przewodnikiem. Łagodny charakter nie wyklucz jednak zdecydowanej postawy w obronie podwórka lub wnętrza samochodu. Do zalet należy też zaliczyć ciętość w stosunku do dzików i chęć tropienia postrzałów zwierzyny grubej.

 Jeśli więc zdecydujesz się na zakup tego wyżła, z pewnością w krótkim czasie swoją aparycją i charakterem podbije on serca Twojej rodziny, a Tobie pozwoli cieszyć się jego umiejętnościami na łowisku.

Źródło: